Veronica Tries To Write

Salvage* May mga mahahalagang pangyayari sa kasaysayan, Na kahit ilang taon na ang magdaan, hindi dapat kinakalimutan. At noong panahon ng kadiliman,  Anong bagay pa ba ang mas lalala sa kamatayan? Una, ang pagkuryente nang paulit-ulit kay Tolio, Palma, de Guzman, Ang mga kable’y nakakabit sa daliri at maseselang bahagi ng katawan. Pangalawa, San Juanico Bridge kay Lacaba at Ilagan, Kapag lumaylay ang katawan, gulpi ay iyong asahan. Pangatlo, Russian roulette kung tawagin ng karamihan, Baril ay itututok mismo sa iyong sintido nang sapilitan, Pang-apat naman ay water cure na kung saan, Pagpapaluwa ng pinainom na tubig sa hampas idadaan. Panglima, ay pamamaso bilang isang paraan, Sigarilyo man o plantsa, tortyur pa rin yan. Panganim: pagkakakulong nang mag-isa sa kawalan. Kalungkutang hindi matiis hanggang mawala sa katinuan. Maari pang magpatuloy pagkat mahaba ang listahan, Pagpatay, pagkawala, panggagahasa sa kababaihan, Pagupo sa yelo, pananakal at bar...

Ang Babae sa Panahon ng Digmaan Sa pagputok ng bawat kaguluhan, Laging bulnerable at walang masandalan, Gawain ay sa balikat namin naiiwan. Ganyan ang babae sa panahon ng digmaan. Ang mga bakwit na kababaihan, Mga bakwit na walang mapuntahan. Pagkain at malinis na tubig, laging kakulangan Ganyan ang babae sa panahon ng digmaan. Hiling naming pagbabalik sa mga paaralan, Kailan kaya namin ito makakamtan? At kahit sa pagtulog ang tanging hiling ay katahimikan. Ganyan ang babae sa panahon ng digmaan. Minamaltrato at pinagsasamantalahan, Ginagahasa at niyuyurakan, Pinapasok ang komunidad at katawan, Ganyan ang babae sa panahon ng digmaan Ngunit sa ligalig ay siya ring natagpuan, Sumibol bagong uri ng kababaihan, Kaisa sa pagbuo at pasgulong ng kapayapaan, Tindog, babae! Sa kawalan man o digmaan.